Interview
by Marilena Theodorakou for Youfly.com
December 2020
What does the title “Inner Topography” of the video performance you sign, mean? How did the idea for this project started?
In order to exist, I usually grab on two or three specific hooks, - I found them a little late - but now I know that they are the bases, the roots, in order to continue. Creativity is one of them. With the beginning of the second quarantine in November, I knew I had to do something immediately, so as to be able to continue with minimal losses. My work is carried out on specific axes on which I move exploratory, sometimes forward, sometimes backward, sometimes with imperceptibly gentle steps and sometimes with a kick. So it is the inner investigation, with all that it includes - the contradictions within us, the memory, the time, the love - that concerns me on an individual and collective level. Inner topography, an internal topography, a digging inside which the quarantine makes it necessary, but it also gives to it a more internal and inevitable essence.
The first idea was, the feeling that soaks through each day of isolation to be inscribed as a trace on the body. A word, a phrase, a sound… it started so vaguely like a quarantine diary, but with the body as the paper. Why the body? Here comes a second condition, an extra "material" that concerns me, the body. The body as a field of events, a field of memory, action, fall, ascension, the suffering body. Because a lot happens in the body but even more are “written down” on it. I did not and still do not know where this recording will lead, this internal research that makes the body a map of memory and pain. Pain, because this introspection is often guided by traumas, these are the most intense marked points on our inner map. These sprang up with a sense of urgency in front of us. The whole of existence is often trauma management.
Thus, in different parts of the city that can signal a memory or trigger a sensation, I started recording this idiosyncratic diary. At this point, also the city as a geographical reality played its own role, creating on a second level a map of pain, natural points and routes.
Your work has been selected and will be presented at the ARTENS festival- "what do you mean you are not happy?". Do you want to tell us a few words about your participation?
When I later saw the open call for the ARTENS Festival on gender-based violence "what do you mean you are not happy?", I felt that within what I had started, which had a more general and abstract but personal form as a map of memory and pain, as part of it, it included the traumas, the wounds of gender-based violence that I believe a large portion of women have suffered to a greater or lesser degree. Some of the traumas / markings on my personal map belong in the spectrum of gender-based violence. Besides, the vocals of the performance were based on a poem by Sylvia Plath who was an abused woman. The ever-increasing acts of violence against women in our country, but also worldwide, are not isolated incidents, but the most extreme expression of gender inequality. The position of women in modern society is not a given. Women around the world are fighting for survival and dignity.
Jacques, Eleni, and so many others "hurt" inside us…
It is an honor that my work was chosen, even more under such a current issue.
How can the public watch the video performance?
The festival will be held digitally on the Artens website: www.artens.gr
On the organization's YouTube web channel: https://www.youtube.com/channel/
Unfortunately the physical presence in the room or the live performance in normal conditions, is impossible due to the pandemic… so we continue digitally and online.
Let me ask you, you mention in the statement that the pandemic is a collective trauma that may become in the future a collective traumatic memory. What will this mean for the world?
Auschwitz, Hiroshima, the Twin Towers are collective wounds that haunt the history and memory of mankind. In today's context, I fear that the pandemic will become one of them, it will be added to the long chain of deep painful scratches in the collective memory.
What concerns you as an artist, what are your worries?
As I have already mentioned memory, time, internal contradictions are central issues in my research. I have already moved on to the next project that I started on September and after a pause I continue it now. It concerns the reception of the concept of homeland today, how do we adopt the concept of "homeland" and how do we include it? What in the end constitutes "Homeland" for everyone, it’s an issue that concerns me and I hope to get deeper on it. However, all this could not happen and carry on if I did not have the help from dear friends and collaborators such as Aris Roupinas, Despina Chrysidou, Ino Athanasiadou, Dimitris Panagou, Elsa Iatrou, Efi Antoniou, Lia Gyioka, Giannis Didaskalou, people who supported me and I owe them a lot.
What is your wish for the new year?
I have been deeply haunted by the thought of Tzvetan Todorov lately: "Human beings need to secure their material survival, to gain social recognition, to enjoy the pleasures of life; However, they also try, in a less conscious but no less compelling way, to organize, in the context of their existence, a place for the absolute ".
So, my wish will be beyond the undeniably important wishes for health and love, for everyone to succeed in coming a little closer to their absolute.
︎
Συνέντευξη στη Μαριλένα Θεοδωράκου για το Youfly.com
Δεκέμβριος 2020
Τι σημαίνει ο τίτλος Inner Topography της video performance που υπογράφετε; Πώς ξεκίνησε η ιδέα για αυτό το project;
Για να υπάρξω, πιάνομαι συνήθως από δυό τρία συγκεκριμένα άγκιστρα, -άργησα κάπως να τα βρω– αλλά τώρα ξέρω πως είναι οι βάσεις, οι ρίζες, για να συνεχίζω. Η δημιουργικότητα είναι το ένα. Με την έναρξη της δεύτερης καραντίνας τον Νοέμβριο, ήξερα πως έπρεπε άμεσα να κάνω κάτι για να μπορέσω να συνεχίσω με ελάχιστες απώλειες. Τη δουλειά μου την διατρέχουν συγκεκριμένοι άξονες πάνω στους οποίους κινούμαι διερευνητικά, πότε μπρος, πότε πίσω, πότε με ανεπαίσθητα απαλά βήματα και πότε με ποδοβολητό. Είναι λοιπόν η εσωτερική διερεύνηση, με ό,τι αυτό περιλαμβάνει - τις αντιφάσεις μέσα μας, τη μνήμη, τον χρόνο, τον έρωτα-που με απασχολεί σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο. Inner topography, μια εσωτερική τοπογραφία, ένα σκάψιμο εντός το οποίο ο εγκλεισμός καθιστά αναγκαίο αλλά του δίνει και μια πιο εσωτερική και αναπόδραστη υπόσταση.
Η πρώτη ιδέα ήταν, η αίσθηση που διαποτίζει την κάθε μέρα απομόνωσης ως ίχνος να εγγράφεται στο σώμα. Μια λέξη, μια φράση, ένας ήχος… ξεκίνησε έτσι αόριστα σαν ένα ημερολόγιο καραντίνας αλλά με χαρτί το σώμα. Γιατί το σώμα; Εδώ έρχεται μια δεύτερη συνθήκη, ένα επιπλέον «υλικό» που με απασχολεί, το σώμα. Το σώμα ως πεδίο συμβάντων, πεδίο μνήμης, δράσης, πτώσης, ανάτασης, το πάσχον σώμα. Γιατί στο σώμα συμβαίνουν πολλά και «γράφουν» περισσότερα. Δεν ήξερα και ούτε ακόμη ξέρω πού θα οδηγήσει αυτή η καταγραφή, αυτή η εσωτερική έρευνα που καθιστά το σώμα χάρτη μνήμης και πόνου. Πόνου γιατί συχνά αυτή την εσωτερική έρευνα την καθοδηγούν τα τραύματα, αυτά είναι τα πιο έντονα επισημασμένα σημεία στον εσωτερικό χάρτη μας. Αυτά ξεπηδάν με την αίσθηση του κατεπείγοντος μπροστά μας. Συχνά το σύνολο της ύπαρξης είναι διαχείριση τραυμάτων.
Έτσι, σε διάφορα σημεία της πόλης που μπορεί να σηματοδοτούν μια μνήμη ή να πυροδοτούν μια αίσθηση, άρχισα την καταγραφή αυτού του ιδιότυπου ημερολογίου. Εδώ και η πόλη ως γεωγραφική πραγματικότητα έπαιξε τον δικό της ρόλο, δημιούργησε σε δεύτερο επίπεδο έναν χάρτη πόνου, φυσικών σημείων και διαδρομών.
Το έργο σας επιλέχτηκε και θα παρουσιαστεί στο ΑRTENS festival-“τι εννοείς δεν είσαι ευτυχισμένη;”. Θέλετε να μας πείτε λίγα λόγια για τη συμμετοχή σας;
Όταν αργότερα είδα το open call για το ARTENS Festival με θέμα την έμφυλη βία «τι εννοείς δεν είσαι ευτυχισμένη;» ένιωσα ότι μέσα σε αυτό που ξεκίνησα και που είχε μια πιο γενική και αφηρημένη αλλά προσωπική μορφή ως χάρτης μνήμης και πόνου, συμπεριλαμβάνονταν ως μέρος του και τα τραύματα, οι πληγές της έμφυλης βίας που πιστεύω πως μια μεγάλη μερίδα γυναικών σε μικρό ή μεγάλο βαθμό έχουμε υποστεί. Κάποια από τα τραύματα/σημάνσεις του προσωπικού μου χάρτη ανήκουν στο φάσμα της έμφυλης βίας. Άλλωστε τα vocals της performance βασίστηκαν σε ποίημα της Sylvia Plath η οποία ήταν κακοποιημένη γυναίκα. Οι διαρκώς αυξανόμενες πράξεις βίας κατά των γυναικών στην χώρα μας, αλλά και παγκοσμίως, δεν αποτελούν μεμονωμένα περιστατικά, αλλά την πιο ακραία έκφραση της ανισότητας των φύλων. Η θέση της γυναίκας στην σύγχρονη κοινωνία δεν είναι δεδομένη. Γυναίκες σε όλο τον κόσμο μάχονται για την επιβίωση και την αξιοπρέπεια.
Ο Ζακ, η Ελένη, και τόσοι ακόμα «πονάν» μέσα μας …
Είναι τιμή που επιλέχθηκε το έργο μου, και μάλιστα υπό ένα τόσο επίκαιρο θέμα.
Πώς μπορεί να παρακολουθήσει το κοινό την video performance?
Το φεστιβάλ θα διεξαχθεί ηλεκτρονικά στην σελίδα της Artens: www.artens.gr
Στο διαδικτυακό κανάλι του οργανισμού στο youtube: https://www.youtube.com/channel/
Δυστυχώς η φυσική παρουσία στον χώρο ή επιτέλεση μιας performance σε κανονικές συνθήκες λόγω της πανδημίας είναι αδύνατη…οπότε συνεχίζουμε ψηφιακά και διαδικτυακά.
Να σας ρωτήσω, στο statement αναφέρετε πως η πανδημία αποτελεί συλλογικό τραύμα που ίσως να καταστεί στο μέλλον ως μια συλλογική τραυματική ανάμνηση; Τι θα σημαίνει αυτό για τον κόσμο;
Το Άουσβιτς, η Χιροσίμα, οι δίδυμοι πύργοι αποτελούν συλλογικά τραύματα που στοιχειώνουν την ιστορία και τη μνήμη της ανθρωπότητας. Στη σημερινή συνθήκη, φοβάμαι πως η πανδημία θα γίνει ένα από αυτά, θα προστεθεί στην μακριά αλυσίδα των βαθιών επώδυνων χαρακιών στη συλλογική μνήμη.
Τι σας απασχολεί ως καλλιτέχνιδα, ποιες είναι οι ανησυχίες σας;
Όπως έχω ήδη αναφέρει η μνήμη, ο χρόνος, οι εσωτερικές αντιφάσεις αποτελούν κεντρικά θέματα στην έρευνα μου. Ήδη έχω περάσει στο επόμενο project που ξεκίνησα τον Σεπτέμβριο και με μια παύση συνεχίζω και αφορά στην πρόσληψη της έννοιας της πατρίδας σήμερα, πως προσλαμβάνουμε τη έννοια της «πατρίδας» και πως την εμπεριέχουμε; Τι εν τέλει αποτελεί «πατρίδα» για τον καθένα, είναι ένα ζήτημα που με απασχολεί και που ελπίζω ότι θα εμβαθύνω. Ωστόσο όλα αυτά δεν θα μπορούσαν να συμβούν και να συνεχίσουν αν δεν είχα την βοήθεια αγαπημένων φίλων και συνεργατών όπως ο Άρης Ρουπίνας, Δέσποινα Χρυσίδου, Ινώ Αθανασιάδου, Δημήτρης Πανάγου, Έλσα Ιατρού, Έφη Αντωνίου, Λία Γυιόκα, Γιάννης Διδασκάλου, άνθρωποι που με στηρίξαν και τους οφείλω πολλά.
Ποια είναι η ευχή σας για τη νέα χρονιά;
Με έχει στοιχειώσει βαθιά τελευταία μια σκέψη του Tzvetan Todorov «Τα ανθρώπινα όντα έχουν ανάγκη να εξασφαλίζουν την υλική τους επιβίωση, να αποκτούν κοινωνική αναγνώριση, να γεύονται τις απολαύσεις της ζωής· ωστόσο, προσπαθούν επίσης, με τρόπο λιγότερο συνειδητό αλλά όχι λιγότερο επιτακτικό, να οργανώνουν, στα πλαίσια της ύπαρξής τους, μια θέση για το απόλυτο».
Η ευχή μου λοιπόν θα είναι πέραν των αναντίρρητα σημαντικών ευχών για υγεία και αγάπη, να πετύχει ο καθένας να έρθει λίγο πιο κοντά στο απόλυτό του.