Interview
by Dimitris N. Maniatis for “Ta Nea” - My Fetish
November 2020
Go ahead to talk about your fetish (es) in the age of political correct… and we are not talking specifically about erotic fetishes, but for whatever contains unrestrained passion, a disposition for absolute giving and insurmountable momentum. For anything beyond the age of half-hearted, of micro-compromises, of moderation. We live in a time of politically correct mediocrity, imaginative chefs, healthy food, healthy life, washyloves, anorgasmic art; So here, you have to talk about fetish, about passion, about obsession, about impetuous "sticking", about absolute precipitation if necessary, about insurmountable rise or fall, situations that have long been eradicated in the inferno.
Let's start politically correct, what is a fetish? The dictionary says:
Fetish: fetish the [fetíx] O (acc.): 1. object of religious worship of primitive people, to which supernatural powers and attributes were given: The amulet fulfills a magical function similar to that of ~ of primitive civilizations. 2. everything to which an excessive importance is attached, which exceeds its real value, its real qualities: I do etc.. His ~ is money. 3. (psych.) Object that sexually arouses the fetishist: ~ is his black underwear.
[Log. <French fétiche (orthograph. dan.)].
Fetish means passion. Passion means a powerful desire that is almost obsessive. In the age of demystifications, relativizations, extremerationalism, the fetish / passion looks like a fragile crystal toy, like a tender sin that we carefully hide within ourselves.
Looking back on my personal mythology, on my tender sins, I realize that my fetishes change over the years. Life goes on and takes everything in its stride. Everything changes, we change too, what we are passionate about changes. I remember how much I loved to smell the baby clothes and the tender little soles, this era has passed irrevocably, then I remember how much I enjoyed the first cigarette of the day -before I quit- with black strong coffee, today I enjoy watching again and again almost obsessively the Cherry Orchard of N. Karathanos. The play has its shortcomings, maybe this makes it so charming. I feel a deep connection at times but I also laugh hard with its comic elements. I think Chekhov would be proud to see its comedy moments. At other times, when the form becomes sterile estetism, there I make corrections (Nikos Karathanos please forgive me), exercises on imaginary paper.
Other fetishes survived time and change, some did not, some scarred me, some moved to the fetishes’ paradise. So I note:
My fetish / my fetishes - a list:
1. The absolute (according to Todorov)
2. The absolute
3. The absolute
4. The absolute
5. Love
6. Love
7. Love
8. Purity
9. Purity
10. Old Holborn yellow (in the past)
11. The smell of babies (in the past)
12. Kill Bill first and Uma Thurman (in the past and now)
13. Lars Von Trier
14. My mother's baklava (forever)
15. The summer
16. Max Richter
17. The Cherry Orchard of Karathanos
18. The morning cigarette (in the past)
19. Savvopoulos
20. Beckett
21. Beckett
22. Beckett
23. Laughter
24. Laughter
25. The sea as a perspective (forever)
26. Despina (forever and beyond)
27. All the sunrises of the world
28. Frida Kahlo
29. All my loved ones
30. All my loved ones (forever, forever, forever and always)
31. Agamemnon (forever and beyond)
32. Pina Bausch
33. The port of Thessaloniki
34. Holomontas in autumn
35. When you tell me something funny
36. The sea-urchins
37. An imperceptible touch in the past
38. Rimbaud
39. Plath
40. Lapathiotis
41. Poetry
42. Poetry
43. Poetry (forever)
44. To sing (even out of tune)
45. Banksy
46. Rembrandt
47. Bach
48. To dance insanely
49. When you really want to see me (and I want it too)
50. My ring and bracelet
51. Coffee with Marika
52. A cloudy day
53. The red umbrellas
54. Ultramarine
55. As the train passes under the bridge
56. The sea (again)
57. Purity (again)
58. Love (again)
59. Living
60. Living
61. Living (forever) *
Absolutely
* The order is random
︎
Συνέντευξη στον Δημήτρη Ν. Μανιάτη για τα Τα Νέα - Tα Φετίχ μου
Νοέμβριος 2020
Άντε να πάρεις φόρα και να μιλήσεις για το/τα φετίχ σου στη εποχή του political correct…και δεν μιλάμε ειδικά για τα ερωτικά φετίχ παρά για ό,τι εμπεριέχει ακράτητο πάθος, διάθεση για απόλυτο δόσιμο και ανυπέρβλητη ορμή. Για οτιδήποτε υπερβαίνει την εποχή της χλιαρότητας, των μικροσυμβιβασμών, της μετριοπάθειας. Ζούμε στον καιρό των political correct μετριοτήτων, σεφ ευφάνταστοι, υγιεινό φαγητό, healthy life, νερόβραστοι έρωτες, ανοργασμική τέχνη… εδώ λοιπόν πρέπει να μιλήσεις για φετίχ, για πάθος, για εμμονή, για ορμητικό «κόλλημα», για απόλυτο κατακρήμνισμα αν χρειαστεί, για την ανυπέρβλητη ανάταση ή πτώση, καταστάσεις εδώ και καιρό εξοβελισμένες στο πυρ το εξώτερον.
Ας ξεκινήσουμε πολιτικά ορθώς, τι είναι το φετίχ? Το λεξικό λέει:
Φετίχ: φετίχ το [fetíx] Ο (άκλ.) : 1. αντικείμενο θρησκευτικής λατρείας των πρωτόγονων λαών, στο οποίο αποδίδονται υπερφυσικές δυνάμεις και ιδιότητες: Το φυλαχτό εκπληρώνει μια μαγική λειτουργία παρόμοια με αυτήν του ~ των πρωτόγονων πολιτισμών. 2. καθετί στο οποίο αποδίδεται μια υπερβολική σημασία, που ξεπερνάει την πραγματική αξία του, τις πραγματικές του ιδιότητες: Kάνω κτ. ~. Tο ~ του είναι το χρήμα. 3. (ψυχ.) αντικείμενο που διεγείρει σεξουαλικά το φετιχιστή: ~ του είναι τα μαύρα εσώρουχα.
[λόγ. < γαλλ. fétiche (ορθογρ. δαν.)]
Φετίχ σημαίνει πάθος. Πάθος σημαίνει πόθος πανίσχυρος σχεδόν εμμονικός. Στην εποχή των απομυθοποιήσεων, των σχετικοποιήσεων, των άκρατων ορθολογισμών το φετίχ/πάθος μοιάζει σαν εύθραυστο κρυστάλλινο παιχνίδι, σαν μια τρυφερή αμαρτία που κρύβουμε προσεκτικά μέσα μας.
Ανατρέχοντας στην προσωπική μυθολογία μου, στις τρυφερές μου αμαρτίες, αντιλαμβάνομαι πως τα φετίχ μου αλλάζουν με τα χρόνια. Life goes on και παίρνει τα πάντα στο διάβα της. Αλλάζουν όλα, αλλάζουμε και εμείς, αλλάζουν αυτά που μας παθιάζουν.Θυμάμαι πόσο αγαπούσα να μυρίζω τα μωρουδιακά ρούχα και τα τρυφερά πατουσάκια, η εποχή αυτή πέρασε ανεπιστρεπτί, μετά θυμάμαι πόσο απολάμβανα το πρωινό τσιγάρο -πριν το κόψω- με καφέ σκέτο δυνατό, σήμερα απολαμβάνω να βλέπω ξανά και ξανά,σχεδόν εμμονικά, το Βυσσινόκηπο του Ν. Καραθάνου. Ηπαράσταση έχει ατέλειες, ίσως αυτό την κάνει γοητευτική. Νιώθω βαθιά σύνδεση σε σημεία αλλά και γελάω απίστευτα με τα κωμικά στοιχεία της. Νομίζω ότι ο Τσέχωφ θα ήταν περήφανος αν έβλεπε τις κωμικές της στιγμές. Σε άλλα σημεία, εκεί που η φόρμα γίνεται στείρος εστετισμός, εκεί κάνω διορθώσεις (ας με συγχωρήσει ο Νίκος Καραθάνος), ασκήσεις επί φανταστικού χάρτου.
Άλλα φετίχ επιβίωσαν χρόνου και αλλαγών, κάποια όχι, κάποια με σημάδεψαν, κάποια μετοίκησαν στον παράδεισο των φετίχ. Σημειώνω λοιπόν:
Το φετίχ μου/ τα φετίχ μου -μια λίστα:
1. Το απόλυτο (κατά Τοdorov)
2. Το απόλυτο
3. Το απόλυτο
4. Το απόλυτο
5. Ο έρως
6. Ο έρως
7. Ο έρως
8. Η αγνότητα
9. Η αγνότητα
10. Old Holborn κίτρινο (κάποτε)
11. Η μυρωδιά των μωρουδιακών (κάποτε)
12. Το Kill Bill το πρώτο και η Uma Thurman (κάποτε και τώρα)
13. Ο Lars Von Trier
14. Ο μπακλαβάς της μάνας μου (για πάντα)
15. Το καλοκαίρι
16. O Μax Richter
17. Ο Βυσσινόκηπος του Καραθάνου
18. Το πρωινό τσιγάρο (κάποτε)
19. Ο Σαββόπουλος
20. Ο Μπέκετ
21. Ο Μπέκετ
22. Ο Μπέκετ
23. Το γέλιο
24. Το γέλιο
25. Η θάλασσα σαν προοπτική (για πάντα)
26. Η Δέσποινα (για πάντα και πιο πέρα)
27. Όλες οι ανατολές του κόσμου
28. H Frida Kahlo
29. Όλοι οι αγαπημένοι μου
30. Όλοι οι αγαπημένοι μου (για πάντα, για πάντα, για πάντα)
31. Ο Αγαμέμνων (για πάντα και πιο πέρα)
32. Η Pina Bausch
33. Το λιμάνι της Θεσσαλονίκης
34. Ο Χολομώντας το φθινόπωρο
35. Όταν μου λες κάτι αστείο
36. Οι αχινοί
37. Ένα άγγιγμα ανεπαίσθητο κάποτε
38. Ο Rimbaud
39. Η Plath
40. Ο Λαπαθιώτης
41. Η ποίηση
42. Η ποίηση
43. Η ποίηση (για πάντα)
44. To να τραγουδώ (έστω παράφωνα)
45. Ο Banksy
46. Ο Rembrandt
47. Ο Bach
48. Να χορεύω παράφορα
49. Όταν θέλεις πολύ να με δεις (και θέλω και εγώ)
50. Το δαχτυλίδι και το βραχιολάκι μου
51. Ο καφές με τη Μαρίκα
52. Μια συννεφιασμένη μέρα
53. Οι κόκκινες ομπρέλες
54. Το ultramarine
55. Όπως περνά ο ηλεκτρικός κάτω από τη γέφυρα
56. Η θάλασσα (ξανά)
57. Η αγνότητα (ξανά)
58. Ο έρως (ξανά)
59. Το να ζεις
60. Το να ζεις
61. Το να ζεις (για πάντα)*
Απόλυτα
*Η σειρά είναι τυχαία