Interview
by Pari Spinou for Efsyn
May 2020
Describe to me how the idea for the action Free hugs II came about and what is its significance in the present age of distancing.
As soon as the quarantine started, I was overwhelmed by the question of the unknown, accompanied by the invisible fear of what is to be born. We all had a hard time understanding the unthinkable, the unexpected, the macabre and the grotesque of the situation.
As the days went by, creativity proved to be the only lifeline. I began to exorcise this unprecedented situation by painting, writing, making pictures and scripts. Somewhere there came to mind the action Free hugs I that I had done in 2013. It was a comment on contact, communication, loneliness, otherness seen with the data at the time. I realized that an action to offer a hug in the days of mandatory distancing due to the virus, contains comedic-tragic elements and it’s reduced to a paradox. This is how Free Hugs II came about, a camera action or a pre-canceled performance. A proposal in the age of distances to offer a hug - Free Hugs - is cancelled in advance but also imbued with the bitter irony that fate reserved for the human species.
How is the current scene formed without a "hug", physical contact, intimacy. Can we live like this? Is our human condition changing?
But the body is an integral part of us as well as everything related to it, the contact, the hug, the caress, the kiss, the love. How can we exist without them? Frustrated, canceled, almost disabled… Today the phrase "keep my distance" has taken on a literal use. The cancellation of contact, cancellation of communication through contact, cancellation of physicality, cancellation of matter, de-embodimentation, digitization of touch, digitization of feel, de-embodiment of existence itself are reduced amidst the situation to oxymoron forms but dramatically current.
Exclusion, distance, alienation acquire the need for a new negotiation. Life itself and social organization need a new negotiation. The way we have managed our lives and the planet so far has been proved disastrous. The reduction of individualism and having to dominant values brought us here. A new system of existence and organization based on us is necessary. I am afraid that in the future, in two hundred years from now, they will use us as an example to be avoided. They will refer to the twenty-first century as an era of individualism and practices of self-destruction, we will be the voluntary suicide bombers of the past. Where are we in this? How much can we redefine our existence, our entity, our relationship with the "other"? Extremely urgent questions.
If you did Free hugs in front of a live audience, what do you think would be the reaction; And what if someone hugged you?
I do not know what would happen anymore, everything is changed. The performance is an open contract system, its outcome is not determined in advance but the body remains a field of conflict throughout its duration. This is one of its most fascinating elements. As you mention it, it sounds like a very interesting challenge to take on a next action Free Hugs when all of these will be over, to investigate what has been recorded on the body and in the unconscious by this situation…
This current situation due to coronavirus in what ways affectsyour artistic creation, the communication with the public but also financially, since exhibitions, assignments, international events etc. are canceled.
We all experienced change at all levels. For the creators, these strange times are nourishment, a great challenge to expand perception and expressiveness even when it stems out of a bleak condition. For me personally it was a time of over-production, I found myself in a delirium of creativity, maybe it was a way to hold on... However the changes dramatically affected everyone financially. Of course, the artists in the pre-Corona era were also in a troublous situation as state policies ignore them, even more now due to cancellations and postponements of exhibitions, performances and concerts. The creators and those who work around the arts, light engineers, sound engineers etc., were led to impoverishment. In Greece, where there is no serious social policy towards artists and culture anyway, things just got worse. The only comforting and life-giving is art itself and the process of creation, now imbued with the realization of our vulnerability, may such an awareness not be lost.
︎
Συνέντευξη στην Παρή Σπίνου για την Εφημερίδα των Συντακτών
Μάιος 2020
Περιγράψτε μου πως προέκυψε η ιδέα για την δράση Free hugs ΙΙ και ποια η σημασία της στην σημερινή εποχή της αποστασιοποίησης.
Με το που ξεκίνησε η καραντίνα με κατέκλυσε η απορία για το άγνωστο, παρέα με τον αδιόρατο φόβο του τι μέλει γενέσθαι. Όλοι δυσκολευόμασταν να κατανοήσουμε το αδιανόητο, το απρόσμενο, το μακάβριο και γκροτέσκο της κατάστασης.
Όσο περνούσαν οι μέρες, μοναδικό σωσίβιο αποδείχθηκε η δημιουργικότητα. Άρχισα να ξορκίζω αυτή την πρωτόγνωρη κατάσταση ζωγραφίζοντας, γράφοντας, φτιάχνοντας εικόνες και σενάρια. Κάπου εκεί επανήλθε στη μνήμη η δράση Free hugs Ι που είχα κάνει το 2013 .Ήταν ένα σχόλιο στην επαφή, στην επικοινωνία, τη μοναξιά, την ετερότητα ιδωμένο με τα τότε δεδομένα. Συνειδητοποίησα πως μια δράση για προσφορά αγκαλιάς στις μέρες της υποχρεωτικής απόστασης λόγω του ιού, εμπεριέχει κωμικοτραγικά στοιχεία και ανάγεται σε παραδοξότητα. Έτσι προέκυψε το Free hugs II μια δράση για κάμερα ή μια εκ των προτέρων ματαιωμένη performance. Μια πρόταση στην εποχή των αποστάσεων για προσφορά αγκαλιάς- Free Hugs- είναι εκ των προτέρων ματαιωμένη αλλά και διαποτισμένη με την πικρή ειρωνεία που επιφύλασσε η μοίρα για το ανθρώπινο είδος.
Πως διαμορφώνεται το σημερινό σκηνικό, χωρίς «αγκαλιά», σωματική επαφή, οικειότητα. Μπορούμε να ζήσουμε έτσι; Αλλάζει η ανθρώπινη υπόσταση μας;
Μα το σώμα είναι αναπόσπαστο στοιχείο μας καθώς και όλα όσα σχετίζονται με αυτό, η επαφή, η αγκαλιά, το χάδι, το φιλί, ο έρωτας. Πώς μπορούμε να υπάρξουμε χωρίς αυτά; Ματαιωμένοι, ακυρωμένοι, ανάπηροι σχεδόν… Σήμερα η φράση «κρατάω αποστάσεις» απέκτησε κυριολεκτική χρήση. Η ματαίωση της επαφής, η ματαίωση της επικοινωνίας μέσω της επαφής, η ακύρωση της σωματικότητας, η ακύρωση της ύλης, η αποσωματοποίηση, η ψηφιοποίηση του αγγίγματος, η ψηφιοποίησητης αφής, η αποσωματοποίηση της ίδιας της ύπαρξης ανάγονται εν μέσω της κατάστασης σε σχήματα οξύμωρα αλλά δραματικά επίκαιρα.
Ο αποκλεισμός, η απόσταση, η αποξένωση αποκτούν την ανάγκη μια νέας διαπραγμάτευσης. Η ίδια η ζωή και η κοινωνική οργάνωση χρήζει μιας νέας διαπραγμάτευσης. Αποδείχθηκε ολέθριος ο τρόπος που διαχειριστήκαμε τις ζωές μας και τον πλανήτη ως τώρα. Η αναγωγή του ατομικισμού και του έχειν ως κυρίαρχες αξίες μας έφεραν εδώ. Ένα νέο σύστημα ύπαρξης και οργάνωσης με βάση το εμείς είναι αναγκαίο. Φοβάμαι ότι στο μέλλον, σε διακόσια χρόνια από τώρα, θα μας χρησιμοποιούν ως παράδειγμα προς αποφυγή. Θα αναφέρονται στον εικοστό πρώτο αιώνα ως εποχή του ατομικισμού και των πρακτικών της αυτοκαταστροφής, θα είμαστε οι εκούσιοι αυτόχειρες του παρελθόντος. Που βρισκόμαστε μέσα σε αυτό; Πόσο μπορούμε να επαναπροσδιορίσουμε την ύπαρξη, την οντότητα, τη σχέση μας με τον «άλλο»; Ερωτήματα εξαιρετικά επείγοντα.
Αν κάνατε Free hugs μπροστά σε ζωντανό κοινό, ποιά πιστεύετε θα ήταν η αντίδραση; Και τι θα συνέβαινε αν κάποιος σας αγκάλιαζε;
Δεν ξέρω τι θα συνέβαινε πια, όλα άλλαξαν. Η performance είναι σύστημα ανοιχτής σύμβασης, δεν καθορίζεται εκ των προτέρων η έκβασή της αλλά το σώμα παραμένει στη διάρκεια της επιτέλεσης πεδίο συγκρούσεων. Αυτό είναι από τα πιο γοητευτικά της στοιχεία. Όπως το αναφέρετε ακούγεται πολύ ενδιαφέρουσα πρόκληση να πραγματοποιηθεί μια επόμενη δράση Free Hugs όταν θα έχουν περάσει όλα αυτά ώστε να διερευνηθεί τι έχει καταγραφεί στο σώμα και στο ασυνείδητο από την κατάσταση…
Όλη αυτή η σημερινή κατάσταση λόγω κορονοϊού με ποιουςτρόπους σας επηρεάζει στην εικαστική δημιουργία, στην επικοινωνία με το κοινό αλλά και σε οικονομικό επίπεδο, αφού εκθέσεις, αναθέσεις, διεθνείς διοργανώσεις κ.λπ. ματαιώνονται.
Άπαντες βιώσαμε την αλλαγή σε όλα τα επίπεδα. Για τους δημιουργούς αυτές οι παράξενες εποχές είναι τροφή, σπουδαία πρόκληση για να διευρυνθεί η αντίληψη και η εκφραστική δυνατότητα ακόμη και όταν πηγάζει από μια ζοφερή συνθήκη. Ήταν για μένα προσωπικά μια εποχή υπέρ-παραγωγής, βρέθηκα σε ντελίριο δημιουργικότητας, ίσως ήταν ένας τρόπος για να κρατηθώ... Ωστόσο οι αλλαγές επηρέασαν δραματικά όλους σε οικονομικό επίπεδο. Βέβαια οι καλλιτέχνες και στην προ κορονοϊού εποχή ήταν σε δεινή κατάσταση καθώς οι κρατικές πολιτικές τους αγνοούν, κατά πόσο τώρα με τις ακυρώσεις και τις αναβολές εκθέσεων, παραστάσεων και συναυλιών. Οι δημιουργοί και όσοι δουλεύουν γύρω από τις τέχνες, φωτιστές, ηχολήπτες κλπ. οδηγήθηκαν σε φτωχοποίηση. Στην Ελλάδα όπου δεν υπάρχει έτσι κι αλλιώς σοβαρή κοινωνική πολιτική απέναντι στους καλλιτέχνες και τον πολιτισμό, απλά τα πράγματα εξαχρειώθηκαν. Το μόνο παρήγορο και ζωογόνο είναι η ίδια η τέχνη και η διαδικασία της δημιουργίας, διαποτισμένη πια από τη συνειδητοποίηση της τρωτότητας μας, μακάρι να μην πάει χαμένη μια τέτοια επίγνωση.