Interview
by Nopi Randi for parallaximag.gr
August 2020
Konstantin Stanislavsky (1863-1938) | Director, actor and theater theorist. (According to the Stanislavsky method, the most basic questions that each character must be able to answer in order to be considered complete and true are: Who am I, where am I, what I do, what I want and the magic If that sets a fantastic condition).
Who am I?
Damn if I know... I am Eugenia a person in progress, in a process of evolution; alas if it is completed ... what is completed dies according to Adornos and in practice. I am fragile and cruel, anxious and shy, I am the girl from the countryside who believes in the signs of coffee that show the future, a loving and strict mother to my children, I am the evil in the story of some, I look cool but I usually "boil", ethereal but also horribly pragmatist. I am all of thesecontradictions that make the orbit of existence interesting.
I love my "constants" but I cannot stand the "closed shapes", I am afraid of permanencies and I hate impersonal verbs e.g. "must", "does not", "needs". Art as a whole, poetry, painting, books, music, theater, cinema give meaning to my existence - these saved me from the "barren" of my childhood - they are the consoling whispers when my despair becomes an ultimatum to god and the world.
Where am I?
I am constantly on a verge, between Thessaloniki and elsewhere, between speech and silence, between extroversion and calm, between, between... only love paradoxically grounds me in its present and gives me certainties - within its uncertainty and ephemerality - and roots ... even temporary.
What am I doing?
I set myself on fire unswervingly because what would life mean with certainties and dots? Life goes on with question and exclamation marks... I paint or make animations and videos, or I put myself in the process of performance or I collaborate with theatrical groups and I do stage sets and costumes or I write, or I teach art, or I fight with my darkness, or I enjoy life or I jog in the sunrise, or I laugh a lot with my loved ones or I sing from my soul-out of tune usually, but mainly I seek to "live till tears" either sadness or laughter.
What do you want?
To have all the memory present, alive, the "hard disk" of memory to be available to me, without losses, without bluntness, without embellishments, naked shooting, raw, without editing. It is an unrealistic desire but that is what I would like and I think with this I fight in everything I do, not to forget, not to forget me...
If you
If I did not discover lending libraries as a child with all kinds of books enriching my life, if I did not listen all night long to the second program of the Greek radio during my adolescence, if I did not travel with lyrics, cars, airplanes to interesting places in the world, if I was not so anxious to chase experiments, trials, chimeras, challenges sometimes successfully and sometimes with great failure, if I did not have this feeling of incompleteness, I would not be who I am. If I would like something, it is this world to be drown in beauty / humanity and never stop surprising me...
︎
Συνέντευξη στη Νόπη Ράντη για parallaximag.gr
Αύγουστος 2020
Κονσταντίν Στανισλάβσκι (1863-1938) | Σκηνοθέτης, ηθοποιός και θεωρητικός του θεάτρου. (Σύμφωνα με τη μέθοδο Στανισλάβσκι, τα βασικότερα ερωτήματα που πρέπει ο κάθε χαρακτήρας να μπορεί να απαντήσει ώστε να θεωρείται ολοκληρωμένος και αληθινός, είναι: Ποιος είμαι, πού είμαι, τι κάνω, τι θέλω και το μαγικό Εάν που ορίζει μια φανταστική συνθήκη).
Ποια είμαι?
Ανάθεμα και αν ξέρω... Είμαι η Ευγενία ένα πρόσωπο in progress, σε διαδικασία εξέλιξης, αλίμονο αν ολοκληρωθεί...ότι ολοκληρώνεται πεθαίνει κατά τον Αντόρνο και κατά την πράξη. Είμαι εύθραυστη και σκληρή, ανήσυχη και ντροπαλή, είμαι το κορίτσι από την επαρχία που πιστεύει στα σημάδια του καφέ που δείχνουν τα μελλούμενα, μητέρα στοργική και αυστηρή για τα παιδιά μου, είμαι η κακιά στην ιστορία κάποιων, φαίνομαι ψύχραιμη αλλά "βράζω" συνήθως, αιθεροβάμων αλλά και φρικτά πραγματίστρια. Είμαι όλες αυτές οι αντιφάσεις που κάνουν ενδιαφέρουσα την τροχιά της ύπαρξης. Αγαπώ τις "σταθερές" μου αλλά δεν αντέχω τα "κλειστά σχήματα" , με φοβίζουν οι μονιμότητες και απεχθάνομαι τα απρόσωπα ρήματα π.χ. "πρέπει" ,"δεν κάνει", "χρειάζεται".
Η τέχνη στο σύνολό της, η ποίηση, η ζωγραφική, τα βιβλία, η μουσική , το θέατρο, ο κινηματογράφος δίνουν νόημα στην ύπαρξή μου -αυτά με έσωσαν από το "άγονο" της παιδικής μου ηλικίας- είναι οι παρηγορητικοί ψίθυροι όταν η απελπισία μου γίνεται τελεσίγραφο προς τον θεό και τον κόσμο.
Πού είμαι?
Είμαι σε ένα μεταίχμιο διαρκώς, μεταξύ Θεσσαλονίκης και αλλού, μεταξύ λόγου και σιωπής , μεταξύ εξωστρέφειας και ηρεμίας , μεταξ, μεταξύ... μόνον ο έρωτας παραδόξως με γειώνει στο παρόν του και μου δίνει βεβαιότητες -μες την αβεβαιότητα και την εφημερότητά του- και ρίζες... έστω προσωρινές.
Τι κάνω?
Πυρπολώ το εαυτό μου απαρέγγλιτα γιατί τι νόημα θα είχε η ζωή με βεβαιότητες και με τελείες; Η ζωή προχωρά με ερωτηματικά και θαυμαστικά... Ζωγραφίζω ή κάνω κινούμενες εικόνες και βίντεο, ή βάζω τον εαυτό μου στην διαδικασία της performance ή συνεργάζομαι με θεατρικές ομάδες και κάνω σκηνικές εγκαταστάσεις και κοστούμια ή γράφω, ή διδάσκω εικαστικά, ή παλεύω με τα σκοτάδια μου, ή απολαμβάνω τη ζωή ή κάνω τζόκινγκ στην ανατολή, ή γελάω πολύ με τους αγαπημένους μου ή τραγουδώ απ' τη ψυχή μου-φάλτσα συνήθως, αλλά κυρίως επιδιώκω να "ζω μέχρι δακρύων" είτε λύπης είτε γέλιου.
Τι θέλεις?
Να είχα όλη τη μνήμη παρούσα, ζωντανή, ο "σκληρός" της μνήμης να μου ήταν διαθέσιμος, χωρίς απώλειες χωρίς αμβλύνσεις, χωρίς εξωραϊσμούς, γυμνή λήψη, ωμή, χωρίς μοντάζ. Είναι ανεδαφική επιθυμία αλλά αυτό θα ήθελα και νομίζω με αυτό παλεύω σε ό,τι κάνω, να μην ξεχάσω, να μην με ξεχάσω...
Εάν θα
εάν δεν ανακάλυπτα δανειστικές βιβλιοθήκες ως παιδί με ό,τι λογής βιβλία να πλουτίζουν τη ζωή μου, εάν δεν άκουγα ολονύχτια δεύτερο πρόγραμμα στην εφηβεία μου, εάν δεν ταξίδευα με στίχους, αυτοκίνητα, αεροπλάνα σε ενδιαφέροντα σημεία του κόσμου, εάν δεν ήμουν τόσο ανήσυχη στο να κυνηγώ πειράματα, δοκιμές, χίμαιρες, προκλήσεις άλλοτε πετυχημένα και άλλοτε με μεγάλη αποτυχία, εάν δεν με κατέτρεχε αυτή η αίσθηση του ανολοκλήρωτου, δεν θα ήμουν αυτή που είμαι. Εάν θα ήθελα κάτι, είναι αυτός ο κόσμος να πνιγεί στην ομορφιά /ανθρωπιά και να μην σταματήσει ποτέ να με εκπλήσσει...